خانه ای برای عاشقانه ها

جانانم.
داشتنت، زیبا ترین هدیه خداست!
تو...از جنس لبخند خدایی.
تو بی مهابا از لبخندی زاده شده ای، روزی که خدا آرام به ر‌ویم خندید.
آمده ای، برای این که دنیایم را رنگ ببخشی، و‌ قلمم را شور...
رنگی به رنگ عشق، و شوری به شکل عشق.
چهره ات شبیه آسمان زیباست، اما کمی بیشتر..
همچون بهار دلرباست، اما کمی بیشتر...
مثل پاییز دلنشین است، اما کمی بیشتر...
تو، همیشه کمی بیشتر از تمام بیشتر های جهانی.
تو، ثانیه به ثانیه در من تکرار می شوی! وقتی که هر آن از قلبم به سراسر وجودم پمپاژ می شوی و مرا به جنون وامیداری.
و من، لبریز از این تکرار بی تکرار، قدم هایم را در کوچه پس کوچه های پاییز زده ای هم ردیف می کنم. تا عاشقانه هایمان، در وجب به وجب سنگ فرش های شهر پهن شوند.
آری، می خواهم، همه جا را پر از تو کنم! پر از عطر بودنت.‌می خواهم، همه ام را وقف تو کنم! وقف دوست داشتنت.
تو، خواستنی ترین مخلوق خدایی.
@akramafkhami_n

وقتی تو آمدی...
زندگی ام نفسی برای کشیدن نداشت!
رو به قبله صدای قدم های مرگ را می شنید و پلک هایش هر بار بیشتر روی هم می افتاد.
تو که آمدی، ابتدا مرگ را شکست دادی و سپس مرا نجات...
عزیز ترینم، شاید تو را خدا برایم فرستاده! به پاداش کار های خوب نکرده ام...
شاید...آمده ای که بمانی و منِ درگیر را، درگیر دنیای دوست داشتنی ات کنی.
عزیز ترینم...تو را جور دیگری دوستت دارم.❤

اکرم افخمی
@akramafkhami.n

" />رمان بر بام آخرین فصل...مقدمه:
محبوب ترینم، قدم هایت که ناگهان به گندم زار زندگی ام رسیدهمه چیزم پر از زیبایی رخ خورشید گونت گشت، مثل این که خوشه، خوشه وجودم گرما گرفت و پر شد از صدای دلنشین لالایی ات...مثل این که ساقه های خشک و تو خالی ام همه اش پر از طلابی خوش رنگ و آسمانی ات شد.
جوری مجنون این گندم زار بی روح شدی و وجب به وجب زندگی ام را در بر گرفتی که دیوانه وار لیلا شدم و در آغوش گرم و مهربانت غرق شدم...نمیدانم، نمیدانم چطور به یک باره سایه گرم و حرارت دوست داشتنی و خورشید وارت از روی خوشه های گندم زندگی ام کم شد و در اوج حرارت تابستانه نگاهت، ابری تیره و تار همه طول و عرض روزگارم را به زمستانه ترین حالت ممکن تبدیل کرد و کم کم رگبار دیوانه وار و یخ زده اش را مثل شلاق به جان خوشه ها و ساقه هایم کوبید.
و این باران بی رحم‌و بی رنگ و لعاب، طلایی خوش رنگ خاطراتت را از تنم گرفت و همه چیزم را زمین ریخت و نابود کرد.
زمستان سرد و برفی اش انگار که برایم قرن ها طول کشید و من هر روز در جدل با جان سرد زمین برای دانه های خیس خورده و نالان روی خاک لالایی خورشید می خواندم...همان لالایی که هر روز و هر روز با صدایی سرشار از عشق و دوست داشتن کنار گوشم زمزمه می کردی و از به سامان رسیدن عشقمان می گفتی...
ناگهان بهار رسید، در لا به لای خاطرات مرده ام دست نوازش گر تو را شناختم و‌از عطش وجودت سر از حاک‌بلند کردم‌ و دوباره جوانه زدم...سبز و‌تازه! و تو آهسته کنار گوشم گفتی...
_ آروم باش...باز هم با هم به یه رنگ‌ می رسیم...رنگی به رنگ‌طلا و عشقی به وسعت آسمان...
و تو‌باز هم مجنون وار بر روی لیلی بی جانت تابیدی و عاشقم کردی! در بهاری ترین بهار زندگی ام گرم تر از تابستان روی دنیایم تابیدی و من باز هم دیوانه نگاه گیرا و آغوش گرمت شدم..
@Akramafkhami.n

منم و نفس های آخر پاییز!
و برگ‌ هایی که خسته اند از خش خش، خیس و نم خورده به زمین نشسته اند و منتظر برف اند.‌برفی که رنگ زرد و ‌زیبایشان را به سیاهی بکشاند و نابودشان کند.
منم و زمستانی که برای آمدن دست دست می کند؛ و برف هایش را به جای زمین به روی روحم می باراند.‌تا قلب خسته ام از سرما آتش بگیرد و بسوزد.
بگذار این دل بسوزد، شاید سوختن و تمام شدنش؛ کمی از این درد ها را کم کند و هر چه بوده و هست را تمام کند.
من، در سی امین روز از این ماه، خواهم رفت! از خود، از دنیا، از تو و هر چه که بود.
#بارون_بند_اومده_منم.

اکرم افخمی

اگر بگویی عشق را برایم خلاصه کن...
میگویم تو و من، غروبی زمستانی و سرد؛ و دست هایی که به بهانه سرما در هم گره خورده اند.
لب هایی که بی ریا می خندند برایم و سپس...دو فنجان چای! و تویی که مقابلم نشسته و گه گاه از روی دفترت برایم شعر می گویی.
غافل از این که من حتی کلمه ای از حرف هایت را نمی فهمم! غرق در چشمانت شده و تند تر از چای قند در دلم آب می شود.
فنجان چای را که بالا میبری، بی اختیار دست به زیر چانه می برم، حسادت می کنم به فنجان بی جانی که از لب هایت کام می گیرد.
راستی...قند به چه کارت می آید وقتی لب هایت نبات را شرمنده می کند دلبر من؟ 
این چرخه جنون هر بار ادامه دارد، تا به من یاداور شوی، چایت را بنوش؛ از دهان می افتد! 
و من با دستپاچه گی چایم را تلخ سر می کشم و هیچ نمی فهمم. آخر چشمانت چایم را که هیچ، دنیایم را هم شیرین کرده است.
جانِ من، فراموشم شد که گفته بودی عشق را برایت خلاصه کنم و من حروفم به درازا کشید...
بگذار ساده بگویم، عشقِ تو خلاصه نمی شود! عشقِ تو، تمام جهان مرا در برگرفته است.
#تو_خلاصه_جهان_منی
#اکرم_نوشت
اکرم افخمی

تو باشی! زیر باران، چتر به چه کارم می آید؟ 
همین که سر روی شانه ات بگذارم، انگشتانم را قفل انگشتانت کنم، و پا به پای تو مسیری را طی کنم کافیست.
اصلا؛ باران را برای چه می خواهیم؟ تو که باشی، بیابان را هم زیر پا می گذارم.
باران تنها بهانه ایست، تا از وجودش خیس شوم، و این بهانه ای باشد برای شکست دادن فاصله های میلی متری بینمان.
آری، تو باش. جانان من! فقط باش.
بودنت که باشد؛ تمام نبودن های دنیا از پا در می آیند.
اگر باشی، باران هست....
                                             شادی هست...
                                                                       عشق هست...
                                                                                                زندگی هست...
https://www.instagram.com/akramafkhami.n/